Transformers hefur aldrei hentað hverjum sem er. Mörgum finnst þetta fyrirbæri hallærislegt og yfirdrifið. Ég er reyndar alls ekki ósammála því. Rennum aðeins yfir þetta; Stórir róbotar sem skiptast mjög áberandi í lið góðs og ills og gera fátt við tíma sinn annað en að finna leið til að útrýma hinu liðinu. Og já, þeir geta breytt sér í alls kyns vélar og faratæki! Að kalla þetta eitt það fáránlegasta í afþreyingarheiminum væri djöfulli viðeigandi. En það þýðir samt ekki að það megi ekki hafa gaman af því þrátt fyrir það...
Sá sem hefur horft á gömlu '80s teiknimyndirnar ætti að gera sér grein fyrir því hversu kjánalegar þær eru. Fyrri Transformers-myndin, sem greip athygli manns með einhverri svakalegustu tæknibrelluorgíu allra tíma, féll misvel í kramið meðal aðdáenda, sem ég á erfitt með að skilja. Ef eitthvað þá tókst Michael Bay og co. að gera efnið sjálft mun jarðbundnara og svalara, og hvergi var hikað við að gefa myndinni léttan tón sem kommentaði oft á það hversu yfirdrifið þetta allt saman var.
Fólk sem horfir á myndirnar og ætlast til að sjá eitthvað annað en hávært, heiladautt og ofbeldisfullt ævintýri er að drekkja sér í óskhyggju, þannig að þegar uppi er staðið skiptir það öllu máli hvernig þú fílaðir fyrstu myndina. Ef hún var ekki fyrir þig, þá mun pottþétt það sama gilda um þessa. Aftur á móti, ef þú náðir að skemmta þér yfir henni þá eru miklar líkur á að þú fílir þessa jafn mikið, ef ekki aðeins betur.
Transformers: Revenge of the Fallen fékk mig til að líða eins og ég væri 10 ára krakki gargandi af gleði yfir hverri einustu hasarsenu, sama hversu hávær, kaótísk eða heiladauð hún var. Þetta er góð tilfinning sem er akkúrat við hæfi þegar maður horfir á sumarmynd og mann hálfpartinn langar ekki að eyðileggja það með því að kryfja heildina með gagnrýni. Ekki samt halda að ég hafi ekki tekið eftir göllum, því ég gerði það. Oft! Hins vegar þá er aðaláherslan hérna einungis skemmtanagildið, og ef það kom ekki nógu vel fram þá get ég klárlega sagt að ég skemmti mér alveg mátulega yfir öllu brjálæðinu, og var ekki lengi að sötra kókið mitt og háma í mig poppið með fulla lúku - eins og góðar poppkornsafþreyingar fá mann gjarnan til að gera. Það eða ákaflega mikil svengd.
Þessi mynd hefur líka þann kost fram yfir þá fyrri að það er mun meira að gerast í henni. Hún fyllir betur upp í lengdina þótt hún sé örlítið lengri en hún þurfti að vera. Hasarinn er líka fjölbreyttari, og annað en áður þá á maður auðvelt með að þekkja vélmennin í sundur þegar þau slást og rífa hvort annað niður í búta. Myndin er líka algjört "overkill" hvað tækni- og tölvubrellur varða, en þegar þær eru eins frábærlega unnar og hérna er engan veginn hægt að kvarta undan því. Þær eru a.m.k. flottari núna. Ég hefði hér áður ekki trúað að það væri mögulegt, en meiri vinna er lögð í hin minnstu smáatriði til að láta vélmennin smella betur við alvöru umhverfin. Brellurnar eru líka í það miklu magni að það mætti jafnvel ganga svo langt með að kalla fyrri myndina aðeins "upphitun." Bay notaði tækifærið þar til að sjá hvar hægt væri að draga línuna. Takmörkin eru óendanleg hérna og kallinn leikur sér með pixlanna að vild.
Bay er oftast vanur að einblína á aðeins einn hlut í einu, og frammistöður leikara eru sjaldan talin með. Þessi mynd sleppur þó fyrir horn þar sem maður ætlast ekki mikið til þess að pæla í mannfólkinu. Helstu stjörnur myndarinnar bera nöfnin Optimus Prime, Bumblebee, Megatron og Starscream. Shia LeBeouf er áfram traustur sem orkuboltinn Sam Witwicky og er þaulreyndur í að hlaupa á milli staða og þeyta frá sér bröndurum. Megan Fox heldur áfram að vera mesta augnayndið á skjánum og hefur jafnvel bætt sig aðeins í leikhæfileikum, en bara aðeins. John Turturro og Ramon Rodriguez eiga einnig skondið samspil og Kevin Dunn og Julie White fara hressilega á kostum sem Witwicky-foreldrarnir. Þeim tekst óvenjulega vel að gera þvingaða brandara ágæta.
Húmorinn í myndinni er samt almennt mistækur, eins og gildir reyndar um langflestar myndir leikstjórans, og það er nokkuð merkilegt hvernig hann skiptist á milli þess að vera lúmskt grófur og skemmtilegur eða barnalegur og óþolandi. Bay hefur sjálfsagt lagt meira á sig til að höfða til breiðari hópa. Ég er samt mjög feginn að hann skuli hafa náð að hemla á svokallaða Bayhem-stílnum sínum, því þótt myndin sé troðin hasarsenum þá er klippingarbrjálæðið og flogaveiki upptökustíllinn miklu takmarkaðri en áður fyrr. Það er aldrei að vita nema Bay hafi hlustað á neikvæðu ummælin og loks tekið mark á þeim. Kannski það tengist því eitthvað líka að stór hluti af hasarnum - og kameruhreyfingunum - er unninn í tölvum. Hvort sem það er, þá fann ég fyrir miklum mun og fékk sem betur fer ekki létt mígreni eftir þessa mynd eins og gerðist næstum áður.
Það hefði samt verið þægilegra hefði myndin aðeins - ef ekki bara örlítið - skorið niður úr vélmennunum því þau eru hreinlega alltof mörg og getur stundum verið erfitt að muna öll nöfnin á þeim. Svo eru furðu margir sem eru þarna bara sem uppfylling. Til dæmis sá ég engan tilgang með persónunni Arcee. Handritshöfundarnir hefðu annað hvort átt að sleppa henni alfarið eða gefa henni meira að gera. Þetta er eina "kvenkyns" vélmennið og hún fær varla eina setningu. Frekar hefði ég skipt henni út fyrir tvíburana Mudflap og Skids (ímyndið ykkur orðljótan Jar Jar Binks... sinnum tveir!). Stórefa að nokkur maður hefði saknað þeirra.
Hvort að þetta sé góð mynd eða ekki skiptir litlu máli. Hún hefur "bílhlass" af göllum og ég bjóst svosem við því frá upphafi, enda hafði ég löngu munað að slökkva á heilasellunum fyrirfram. Ég ráðlegg ykkur að gera hið sama. Annars, ef einhver myndi spyrja mig í dag hver væri besta mynd leikstjórans myndi ég hiklaust segja The Rock. Ef ég yrði spurður hver væri sú skemmtilegasta, þá þyrfti ég að svara Transformers: Revenge of the Fallen. En hún er líka sú heimskasta, athugið það.
Hvort fólk er mér sammála eða ekki um það er algjört smekksatriði (einnig var það lengi vitað að helstu gagnrýnendur ættu eftir að rífa myndina í sig). Aðalatriðið er það, að Bay var búinn að segja að þessa mynd ætti enginn að taka alvarlega enda ætti hún bara að skemmta fólki og þá helst dyggustu aðdáendum og þeim sem vita hvað þeir eru að fara að horfa á. Þeir sem stilla væntingar sínar rétt (halló! Þetta er byggt á leikföngum!!) fá akkúrat það sem þeir vilja fyrir peninginn sinn. Hinir sem vilja halda sig frá þessu ættu frekar að kíkja á Star Trek aftur, því sú mynd ásamt þessari er klárlega með því ánægjulegasta sem þetta sumar hefur að bjóða upp á (og kaldhæðnislega eru þær skrifaðar af sömu mönnunum). Það sést þó langar leiðir hvaða mynd hefur yfirhöndina í brelludeildinni.
7/10
Það þreytist samt ansi fljótt hvað Michael Bay elskar mikið að vitna í eigin myndir. Vona að hann láti það eiga sig næst. Einnig vona ég að Shia láti það eiga sig að keyra fullur á meðan hann er í tökum. Meiðslin hans voru hörmulega "skrifuð" inn í söguna hér en það var alls ekki handritshöfundunum að kenna.
Fannst þér gagnrýnin hjálpleg?
Já Nei
